Μια βραδιά του Φλεβάρη του 1996 στο πνευματικό κέντρο του Δήμου Αιγάλεω "Γιάννης Ρίτσος", σαράντα άνθρωποι και των δύο φύλων και κάθε ηλικίας έβαζαν τις υπογραφές τους κάτω από ένα καταστατικό, που ολοκληρώθηκε μετά από ενός έτους συζητήσεις και επαφές και επέλαγαν το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο του υπό ίδρυση συλλόγου.
Δεν είχαν πόρους. Δεν είχαν "πλάτες". Είχαν μόνο όραμα και διάθεση να το πραγματοποιήσουν και με αυτό το όραμα ξεκίνησαν. Πέρασαν πολλά, πάρα πολλά. Αντιμετώπισαν εμπόδια, αναποδιές, οικονομικές δυσκολίες, μα κανένας και τίποτα δεν μπόρεσε να τους σταματήσει. Και τα κατάφεραν.
Ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής (Αιγάλεω - Χαλκίδα - Πετρούπολη - Χαϊδάρι), λογοτεχνικές και μουσικές βραδιές. Συνεχής και αδιάλειπτη παρουσία σε όλες τις εκδηλώσεις που γίνονται στην περιοχή μας. Στήριξη κάθε προσπάθειας σχολείων, συλλόγων, φορέων ή ατόμων που υπηρετεί τον πολιτισμό.
Ιδρυτικά Μέλη
1) Αδαμοπούλου Γεωργία 21)Μαρκέα Αργυρώ
2)Αθανασιάδου Σοφία 22)Μαρκέα Γεωργία
3)Ασημάκης Νικόλαος 23)Μήτσιος Κώστας
4)Βαρβακοπούλου Μαρία 24)Μουτζούκος Αθανάσιος
5)Βασάλου Ολυμπία 25)Νάκος Σταύρος
6)Δέδε Ελένη 26)Ξανθόπουλος Βασίλης
7)Δευτεραίος Γεράσιμος 27)Παλαιολόγου Εύη
8)Δημητρίου Σταύρος 28)Παναγιωτάκου Μαρία
9)Δούναβη Ειρήνη 29)Παπαδόπουλος Αποστόλης
10)Κάνου Εύα 30)Πίπλινα Ευαγγελία
11)Καπετάνη Γεωργία 31)Πιτακή Μαγδαληνή
12)Καρβούνης Γεώργιος 32)Πλουμπίδη Ευαγγελία
13)Κατσικάκη Μαρία 33)Σαντά Κρυσταλλία
14)Κορδής Κώστας 34)Σιαδήμα Ιωάννα
15)Κουμάτος Γεράσιμος 35)Τρούσα Αγγελική
16)Κουφουδάκη Μαρκ. 36)Τσάκαλου Σοφία
17)Κωστόπουλος Βασίλης 37)Τσαπάρα Παναγιώτα
18)Λαγού Μαρία 38)Τσίτσος Ιωάννης
19)Μανέτα Πολυξένη 39)Χατζηαναγώστου Μ.
20)Μανιάτη Ελπίδα
Σημείωμα της Ελένης Δέδε, Προέδρου του πρώτου Δ.Σ. του συλλόγου μας
Όλα ξεκίνησαν τον Μάιο του 1995 στην έκθεση γλυπτικής της κ. Κουτήφαρη στο "Γιάννης Ρίτσος". Τότε γνώρισα τον καλοντυμένο κ. Περικλή Δόλωμα (όνομα και αυτό) που μου πρότεινε να γίνω μέλος του νέου Συλλόγου των Καλλιτεχνών του Αιγάλεω. Η ιδέα μου άρεσε και μαζί με τον δάσκαλό μου κ. Κουμάτο τον επισκεφθήκαμε σύντομα. Μαζί μας απ' ότι θυμάμαι ήταν ο δάσκαλος Ελπιδοφόρος Ι με τη γυναίκα του, ο Σταύρος Νάκος και άλλοι. Στις επόμενες επισκέψεις γίναμε περισσότεροι, καθώς στην παρέα προστέθηκαν οι ΓΙΑΝΝΑ ΣΙΑΔΗΜΑ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ, ΟΛΥΜΠΙΑ ΒΑΣΑΛΟΥ, ΠΕΤΡΟΥΛΑ ΖΙΑΒΡΑ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ. Αλλά κάτι άρχισε να μην πηγαίνει καλά. Λίγο το σταυρουδάκι πάνω απ' τη γραβάτα του Περικλάκη λίγο το μάτι του που γυάλιζε, λίγο τα κεριά που άναβε στην αυλή του, άρχισαν να μας κάνουν να χαμογελάμε. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε με το περίφημο "ΜΕΓΑ ΙΩΒΗΛΑΙΟ" βραβείο που προέβλεπε τη βράβευση του καλύτερου μέλους για 25 ετία.
Οι περισσότεροι δεν ξέρουν τις λεπτομέρειες αυτής της πρώτης Κίνησης που κατέληξε σε φιάσκο και αν τις γράφω είναι γιατί αξίζει ο κόπος να μάθουν οι σημερινοί φίλοι μας τις περιπέτειες που ζήσαμε πριν αυτός ο Σύλλογος φτιαχτεί.
Αρκεί να σας πω ότι τότε με την ομάδα Περικλάκη, όταν διαβάζαμε το καταστατικό και είχαμε αντιρρήσεις, άκουγε το οικοδομικό τετράγωνο τις φωνές του και τον έπαιρναν τηλέφωνο για να σταματήσει. Παρά τις ανεπάλλιλες συσκέψεις το καταστατικό δεν ολοκληρωνόταν, έτσι φθάσαμε στο τέλος Νοεμβρίου, όταν τόλμησα να του ζητήσω το τηλέφωνο του δικηγόρου του να δω τι έχει κάνει με το καταστατικό και το πεντοχίλιαρο που μας είχε πάρει. Μαζί με την ΓΙΑΝΝΑ τη ΣΙΑΔΗΜΑ πήγαμε να καθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας, αλλά τι να πεις σε κάποιον που δεν επικοινωνεί.
Η προσπάθεια ναυάγησε όμως η επιθυμία όλων μας για ένα σύλλογο που να συσπειρώνει όλους τους καλλιτέχνες του Αιγάλεω ήταν έντονη. Έτσι στις αρχές Δεκεμβρίου πια, στο Πολιτιστικό Κέντρο της Πλατείας Λαμπράκη εμείς οι αγανακτισμένοι με τον Περικλάκη αποκηρύξαμε τον "ΠΥΡΗΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ" του, συντάξαμε το κατάλληλο κείμενο και το δώσαμε στην εφημερίδα ΑΙΓΑΛΕΩ για δημοσίευση και παράλληλα ξεκινήσαμε τις προσπάθειες για τη δημιουργία νέου συλλόγου με την επωνυμία "ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΙΓΑΛΕΩ" σύμφωνα με την πρόταση Ξανθόπουλου.
Σε εκείνη την πρώτη ομάδα ήταν οι Κουμάτος, Ξανθόπουλος, Σιαδήμα, Βασάλου, Ζιάβρα, Παπακωστόπουλος, Νάκος, Γκρίτος, Δέδε. Κι άρχισαν τα πηγαδάκια, τα τηλέφωνα, οι συναντήσεις. Έπρεπε να βρούμε κι άλλους να γίνουμε τουλάχιστον 21 για να προχωρήσει το κατασταστικό και έτσι άρχισε μια εκστρατεία ενημέρωσης. Οι λουκουμάδες στον Μπαλατσούρα (κέρασε ο Μάκης ο Κουμάτος) έφεραν δύο νέα μέλη, την Μανιάτη και τη Σαντά. Το καφεδάκι στο σπίτι της Τούλας της Τσαπάρα που είχε ήδη χάσει το πεντοχίλιαρο από τον Περικλάκη έφερε ένα ακόμα μέλος κοντά μας.
Ειδικός σύμβουλος και μεσολαβητής για τις γνωριμίες η Μαρία η Καφετζή που θυμόταν τον "Πνευματικό Σύλλογο Αιγάλεω" που είχε ιδρύσει ο άνδρας της ο Στέλιος το 1973. Και να οι επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι. Πότε στο σπίτι της παιδικής μου φίλης Μαρίας Βαμβακοπούλου, πότε στο μαγαζί του Μάκη Δευταιρέου, πότε στο τυροπιτάδικο της Εύης της Παλαιολόγου, πότε στο φωτογραφείο του Βασίλη Ξανθόπουλου, στην Μαρία την Κωστάκη στο Χαϊδάρι, στο σπίτι της Ελπίδας της Μανιάτη κ.ο.κ.
Από όλους αυτούς που μίλησα, μάζευα τις υπογραφές. Ήπια πολλούς καφέδες και έφαγα πολλά γλυκά. Ευτυχώς που περπατούσα διαρκώς κι έκαιγα τις θερμίδες μου.
Από τον Δεκέμβριο του 1995 μέχρι τον Φεβρουάριο του 1996 κάναμε 3-4 συναντήσεις (Γενικές Συνελεύσεις) στην πλατεία Λαμπράκη. Θυμάμαι την πρώτη την πιο συγκινητική που έγινε για να εγκρίνουμε ένα προσχέδιο του καταστατικού. Ήμασταν μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι μέσα στο καταχείμωνο και προσπαθούσαμε να ζεσταθούμε με την ανάσα μας κι ένα σαραβαλιασμένο κλιματιστικό και να γλυκαθούμε με τους κουραμπιέδες που είχα φτιάξει την προηγούμενη και σαν καλή οικοδέσποινα κερνούσα τους παρευρισκόμενους. Δεν τους θυμάμαι όλους, θ' αναφέρω όσους θυμάμαι και ας με συγχωρήσουν οι υπόλοιποι:
ΜΟΥΡΤΖΟΥΚΟΣ, ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΤΣΑΚΑΛΟΣ και ΤΣΑΚΑΛΟΥ, ΔΕΥΤΑΙΡΕΟΥΣ, ΖΙΩΒΡΑ, ΚΟΥΜΑΤΟΣ, ΤΣΑΠΑΡΑ, ΠΑΠΑΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΣΙΑΔΗΜΑ, ΚΑΤΣΙΚΑΚΗ, ΚΟΥΦΟΥΔΑΚΗ, ΣΑΝΤΑ, ΖΩΗΣ, ΜΑΡΜΑΡΑΣ, ΝΑΚΟΣ, ΜΑΝΙΤΑ, ΣΙΑΔΗΜΑ. Κάθε φορά που συναντιόμασταν δουλεύαμε το καταστατικό που είχε γράψει με το χέρι η Ζιάβρα που στο τέλος αποχώρησε. Μετά την αποχώρησή της το τροποποίησα εγώ, πρόσθεσα, αφαίρεσα άρθρα, το τελειοποιήσαμε όλοι μαζί και το θύμα ήταν η Γιάννα η Σιαδήμα που έγραφε στο κομπιούτερ και με έβριζε κάθε φορά που άλλαζε κάτι και η Μαρία η Βαμβακοπούλου που το ξαναέγραψε στην μηχανή: πριν το καταθέσουμε στο δικηγόρο Ντίνο Μανταδάκη.
Κι επιτέλους έφτασε 15 Φεβρουαρίου 1996. Εκεί στο κυλικείο του "ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ" με κλειστές πόρτες και με κόσμο να πηγαινοέρχεται στην αίθουσα για την έκθεση των Μαρίας Λαγού Βασάλου, Δούναβη, Κουφουδάκη κάναμε την ιδρυτική πράξη του Συλλόγου. Δεν ξέρω πως μ' έμπλεξε ο Κουμάτος και μπήκα στην προσωρινή επιτροπή, πράγμα που μου κόστισε για την επόμενη διετία το προεδριλίκη. Εγώ που δεν είχα τις γνώσεις που απαιτούνται για να διοικηθεί ένας Σύλλογος μπήκα στα βαθιά και έπρεπε να κολυμπήσω. Μαζί μου στην πισίνα επίσης οι: Κουμάτος, Ξανθόπουλος, Κατσικάκη, Σιαδήμα, Σαντά, Βασάλου, Βαμβακοπούλου, Λαγού.
Κοντέψαμε να πνιγούμε πολλές φορές όταν ξέσπασε αληθινά μεγάλη τρικυμία που σήκωσε σαν άλλος Ποσειδώνας ο Νίκος ο Μουζάκης από την "ΠΡΟΟΔΟ" εναντίον μου και του Μάκη του Κουμάτου πιστεύοντας ότι θα κάναμε κακό στον Σύλλογό του. (Αργότερα κατάλαβε το λάθος τουκαι επανόρθωσε μια και οι δύο Σύλλογοι είχαν άλλα ενδιαφέροντα). Αλλά η μεγαλύτερη τρικυμία ήρθε από τον Δήμο στην πρώτη μας εκδήλωση τον Μάιο του 1996.
Μια εβδομάδα πριν και αφού είχαμε τοιχοκολλήσει τις αφίσες και είχαμε στείλει προσκλήσεις και φαξ, με ειδοποίησαν ότι έχουμε λάθος ημερομηνία και πρέπει να την αλλάξουμε. Λίγο πριν το εγκεφαλικό, και παρά το ότι ένα πρόβλημα στη μέση με είχε κάνει να είμαι σαν τελικό σίγμα, κατάφερα να μαζέψω τους 7 έξαλλους του Δ.Σ. και σε χρόνο ρεκόρ μισής ώρας να αιφνιδιάσουμε τον Δήμαρχο στο γραφείο του και να μπούμε με το έτσι θέλω παρά το ότι είχε σύσκεψη στις 2:30 το μεσημέρι.
Εμείς προσπαθήσαμε να του εξηγήσουμε πως η ημερομηνία που είχαμε ήταν σωστή και πως δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να κάνουμε πίσω και να μαζέψουμε ανακοινώσεις που είχαν φύγει για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τους επισήμους. Εκείνος προσπαθούσε να μας πείσει πως εμείς είχαμε κάνει λάθος και το πρόβλημα ήταν δικό μας. Με απειλές ότι θα κάναμε την έκθεση ότι κι αν γινόταν και ότι θα κρεμάγαμε εν ανάγκη τους πίνακές μας στα κάγκελα του κολυμβητηρίου και θα γελούσε κάθε πικραμένος καταφέραμε να βρούμε μια συμβιβαστική λύση και να γίνουν τουλάχιστον τα προγραμματισμένα εγκαίνια.
Τα εγκαίνια; Τι εμπειρία κι αυτή! Ξεκίνησαν και δεν είχε ακόμα εμφανιστεί η Βαμβακοπούλου με τα βιβλία που θα συνόδευαν την έκθεση, την Σαντά να περιμένει σε έξαλλη κατάσταση τα κείμενά της από την Βαμβακοπούλου για να μιλήσει και εκείνα δεν ήρθαν ποτέ και άλλα πολλά και ευτράπελα. Παρά τις δυσκολίες έγιναν και είχαν τεράστια επιτυχία και πολύ κόσμο. Όμως το τι ακολούθησε τις επόμενες μέρες δεν περιγράφεται. Τα έργα μπαινόβγαιναν μέσα έξω πότε στις αποθήκες του Ρίτσος και πότε στο φουαγιέ από μια υπομονετική Μαρία Λαγού που είχε γίνει αχθοφόρος και η έκθεση λειτουργούσε ανάμεσα στην αιμοδοσία, εκδηλώσεις φροντιστηρίων και κατηχητικών.
Ευτυχώς η Λογοτεχνική και η Μουσική βραδιά έγιναν χωρίς προβλήματα. Α τώρα που είπα λογοτεχνική βραδιά, θα πρέπει ίσως να σας πω τι προηγήθηκε για να δείτε το μέγεθος της τρέλας που μας διακρίνει. Η βραδιά αυτή ήταν αφιερωμένη στο Γεώργιο Βιζυηνό και ύστερα από πρόταση της Βαμβακοπούλου ξεκίνησε μια παρέα με οδηγό τη Γιάννα τη Σιαδήμα για να βρούν τον τάφο του ποιητή στο Α' Νεκροταφείο και να τον φωτογραφήσουν. Η μόνη φωτογραφία που έφεραν τα εκλεκτά μας μυαλά ήταν της κοιμωμένης του Χαλέπα αφού ο τάφος του ποιητή δεν βρέθηκε και εκείνο που έμεινε από αυτή την εξόρμηση ήταν μια Σιαδήμα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης που απειλούσε θεούς και δαίμονες και ένα τετράστιχο που δεν μπορώ να μεταφέρω γιατί είναι σόκιν.
Πραγματική ανακούφιση ήταν όταν ανέβηκαν στη σκηνή τα παιδιά του Ε.Π.Λ. Αιγάλεω με τη δασκάλα τους και υπεύθυνη του Μουσικού Τμήματος την Γωγώ Μαρκέα. Τα παιδιά μας έκαναν να ξεχάσουμε την ταλαιπωρία μας και ιδίως τη δική μου που δύο ώρες πριν ανεβασμένη στην καρότσα ενός τρικύκλου κρατούσα το πιάνο που μας παραχώρησε ευγενικά το στούντιο Νάκας και του άντρα της Ολυμπίας που με την ψυχή στο στόμα μετέφερε τις ασήκωτες ηχητικές εγκαταστάσεις από το σύλλογο των Κυθνίων.
Αυτές ήταν οι πρώτες εμπειρίες μας. Ύστερα όλα πήραν το δρόμο τους. Τι να σας πω για τη Χαλκίδα; Τι να θυμηθώ και τι να ξεχάσω; Τις φοβερές επιδρομές της Γιάννας της Σιαδήμα μαζί με τους Καρβούνη, Λαμπρόπουλο και Τσαπάρα για να φέρουν απ' την Αρτάκη τις καλύτερες τυρόπιτες ή μήπως εκείνο το απόγευμα που έτρεχαν να με ειδοποιήσουν γιατί είχα ξεχάσει να κλείσω το συναγερμό και άρχισε να χτυπάει όταν πήγαν να ανοίξουν;
Ή τι να σας πω για την Πετρούπολη, για τον Σταύρο το Δημητρίου που απειλούσε με μήνυση τη Βαϊνά που ισχυριζόταν ότι θάψαμε τα έργα της για να προβάλλουμε τα δικά μας και εκείνο το αμίμητο ...Μη μου μιλάτε! Εγώ απόψε παντρεύτηκα το χάρο που είπε μια ψυχή στα εγκαίνια.
Από τις άλλες εκδηλώσεις έχω να θυμάμαι κι άλλα αστεία περιστατικά που αξίζει να σας διηγηθώ. Στην εκδήλωση για τον Καρυωτάκη ας πούμε έχω να το λέω για εκείνα τα περίφημα αγγεία που έδωσε η Βαρβακοπούλου στα μέλη της ομάδας και πού προκάλλεσαν θύελλα διαμαρτυριών από άλλα μέλη, τα άσχετα σλάιτς που πρόβαλλε ο Βασίλης ο Ντάγκας εξ αιτίας μιας πατάτας που διέπραξε στα παρασκήνια η Λαγουδιέρα (κατά κόσμων Λαγού) και είχε σαν αποτέλεσμα να πέσει ο γενικός και να σβήσουν τα φώτα. Ακόμη εκείνη την τελευταία λογοτεχνική βραδιά που πήγα να πάθω έμφραγμα από τα κείμενα κάποιου φίλου και τα σχόλια που τα συνόδευαν από τους άλλους που καθόταν γύρω μου και σαν να μην έφτανε αυτό είχα να αντιμετωπίσω και τη δολοφονική ματιά της Γιάννας της Σιαδήμα που ήταν υποχρεωμένη να διασχίσει όλη την αίθουσα για να παραλάβει το δώρο τηε (με σημαντική καθυστέρηση είναι αλήθεια) γιατί το ήξερα και δεν της το είχα πεί. Η καημένη η Γιάννα ένοιωθε ένοχη γιατί ο Σύλλογος είχε ξοδέψει γι αυτήν χρήματα αλλά δεν είχε δίκιο γιατί της το χρεωστάγαμε αφού επί δύο χρόνια έγραφε και τύπωνε χωρίς να μας παίρνει δραχμή.
Και σίγουρα δεν ήταν μόνο η Γιάννα στην οποία αυτός ο Σύλλογος χρωστάει πολλά. Ήταν και στο Σταύρο το Δήμητρίου που με τις ειδικές του γνώσεις έκανε αγγέλους κάθε φορά που του το ζητούσα στο κομπιούτερ ή που μου έβγαζε εκατοντάδες φωτοτυπίες δωρεάν στα Τ.Ε.Ι., στην Ολυμπία την Βασάλου που έκανε τον ταξιτζή για να βρούμε αίθουσες, την Μαρία τη Λαγού που έδινε την ψυχή της, την Εύη που αντικατέστησε τον Ματθαίο στο ταμείο. Όλοι άξιοι και αγαπημένοι φίλοι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Τι μας έδωσε αυτός ο Σύλλογος;
Φίλους, αγάπη και χαμόγελα. Είναι μεγάλο πράγμα να μπορείς να επικοινωνείς με τόσους φίλους και να μοιράζεσαι μαζί τους τα ενδιαφέροντά σου. Να πίνεις καφέ με εκείνους συζητώντας και κάνοντας όνειρα, να ανταλλάσσεις ευχές με άλλους που είναι μακριά και να σχεδιάζεις νέες εξορμήσεις με παλαιούς και καινούργιους.